ನೆನಪಿನ ಪಯಣ -03
19 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಾವು ಡಿಗ್ರೀ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಡುವ ವೇಳೆಗೆ ಮೊಬೈಲು, ಈ ಲೆವೆಲಿನ ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ಟು ಎರಡೂ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಸರಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಲುಪಲು ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದೆ 2000ನೇ ಇಸವಿ ನಂತರ. ಮೊಬೈಲ್ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದು 2002ರ ನಂತಕ. ಹಾಗಾಗಿ ಆಗ ನಾವು ಆಟೋಗ್ರಾಫಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಡುತ್ತಿದ್ದುದು ನಮ್ಮ ಪೋಸ್ಟಲ್ ವಿಳಾಸ ಮಾತ್ರ. ಆಗ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಲ್ಯಾಡ್ ಲೈನ್ ಫೋನ್ ಕೂಡಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅದಾದರೂ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಆಗ ನಮಗೆ ದೂರವಾಗುವ ಭಯ ತುಂಬಾ ಇತ್ತು. ಒಮ್ಮೆ ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟವರು ಮತ್ತೆ ಸಿಗುತ್ತಾರೆಯೇ ಎಂಬ ಸಂಶಯ ಇತ್ತು.
ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಎಂದರೆ ಏನೆಂದೇ ಗೊತ್ತಿರದ ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕು, ಆರ್ಕೂಟು, ವಾಟ್ಸಪ್ಪು ಬರಬಹುದೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್ ಇದ್ದರೆ ಕತೆಯೇ ಬೇರೆ ಆಗುತ್ತಿತ್ತೇನೋ... ಸಂವಹನ ಈಗ ಆ ಲೆವೆಲಿಗೆ ಬೆಳೆದಿದೆ...
ಈಗ ಯಾರಿಗೂ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ದೂರ ಹೋಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ವಾಟ್ಸಪ್ಪು, ಫೇಸುಬುಕ್ಕು ಇರುವಾಗ ನೀವು ಭಾರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ವಿದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ದೂರವಿದ್ದೀರೆಂದು ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಆಟೋಗ್ರಾಫಿನ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.
ಆಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆನಪಿಸಿ ತುಂಬಾ ಧೈರ್ಯ ಇರುವವರು ಬಿಂದಾಸ್ ಆಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವು ಸಂಕೋಚ ಸ್ವಭಾವದವರು ಮಾತನಾಡಲೂ ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದರು (ಈಗಲೂ ಅದೇ ಸ್ವಭಾವದವರು ಇದ್ದಾರೆ). ಹಾಗಾಗಿ ಯಾರಾದರೂ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಕವನದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದೋ, ವಾರ್ಷಿಕ ಮ್ಯಾಗಝೀನ್ ಗೆ ಕೊಡುವುದೋ, ಪತ್ರ ಕೊಡುವುದೋ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಆಗಿದ್ದರೆ ತುಂಬ ಸುಲಭ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸಬಹುದು. ಜಗತ್ತು ಇಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇದೆ, ಅನನುಕೂಲವೂ ಇದೆ. ಸಂವಹನ ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕಿಂತ ಜಾಸ್ತಿಯಾದರೆ ಅದು ಮನುಷ್ಯನ ಏಕಾಂತವನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ...
ಮತ್ತೊಂದು ವಿಷಯ ನಾನು ಗ್ರೂಪಿನಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿದ್ದು... 19 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತುಂಬಾ ಸೈಲೆಂಟ್ ಇದ್ದವರೆಲ್ಲ ಈಗ ತುಂಬ ಮಾತನಾಡಲು ಕಲಿತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಮೌನಿಗಳಾಗಿದ್ದವರು ಈಗ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗದ ಹಾಗೆ ಇದ್ದವರೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಈಗ ಸಂಕೋಚ ಕಳೆದು ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟ.... ಹಾಗಾಗಿ ಇಂತಹ ಒಂದು ಗ್ರೂಪಿನ ವೇದಿಕೆ ಹಲವರಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ಸಂದರ್ಭ ದೊರಕಿದೆ ಎಂಬುದೇ ಸಂತೋಷ...
-ಕೆಎಂ.
19 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಾವು ಡಿಗ್ರೀ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಡುವ ವೇಳೆಗೆ ಮೊಬೈಲು, ಈ ಲೆವೆಲಿನ ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ಟು ಎರಡೂ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಸರಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಲುಪಲು ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದೆ 2000ನೇ ಇಸವಿ ನಂತರ. ಮೊಬೈಲ್ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದು 2002ರ ನಂತಕ. ಹಾಗಾಗಿ ಆಗ ನಾವು ಆಟೋಗ್ರಾಫಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಡುತ್ತಿದ್ದುದು ನಮ್ಮ ಪೋಸ್ಟಲ್ ವಿಳಾಸ ಮಾತ್ರ. ಆಗ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಲ್ಯಾಡ್ ಲೈನ್ ಫೋನ್ ಕೂಡಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅದಾದರೂ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಆಗ ನಮಗೆ ದೂರವಾಗುವ ಭಯ ತುಂಬಾ ಇತ್ತು. ಒಮ್ಮೆ ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟವರು ಮತ್ತೆ ಸಿಗುತ್ತಾರೆಯೇ ಎಂಬ ಸಂಶಯ ಇತ್ತು.
ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಎಂದರೆ ಏನೆಂದೇ ಗೊತ್ತಿರದ ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕು, ಆರ್ಕೂಟು, ವಾಟ್ಸಪ್ಪು ಬರಬಹುದೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್ ಇದ್ದರೆ ಕತೆಯೇ ಬೇರೆ ಆಗುತ್ತಿತ್ತೇನೋ... ಸಂವಹನ ಈಗ ಆ ಲೆವೆಲಿಗೆ ಬೆಳೆದಿದೆ...
ಈಗ ಯಾರಿಗೂ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ದೂರ ಹೋಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ವಾಟ್ಸಪ್ಪು, ಫೇಸುಬುಕ್ಕು ಇರುವಾಗ ನೀವು ಭಾರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ವಿದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ದೂರವಿದ್ದೀರೆಂದು ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಆಟೋಗ್ರಾಫಿನ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.
ಆಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆನಪಿಸಿ ತುಂಬಾ ಧೈರ್ಯ ಇರುವವರು ಬಿಂದಾಸ್ ಆಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವು ಸಂಕೋಚ ಸ್ವಭಾವದವರು ಮಾತನಾಡಲೂ ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದರು (ಈಗಲೂ ಅದೇ ಸ್ವಭಾವದವರು ಇದ್ದಾರೆ). ಹಾಗಾಗಿ ಯಾರಾದರೂ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಕವನದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದೋ, ವಾರ್ಷಿಕ ಮ್ಯಾಗಝೀನ್ ಗೆ ಕೊಡುವುದೋ, ಪತ್ರ ಕೊಡುವುದೋ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಆಗಿದ್ದರೆ ತುಂಬ ಸುಲಭ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸಬಹುದು. ಜಗತ್ತು ಇಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇದೆ, ಅನನುಕೂಲವೂ ಇದೆ. ಸಂವಹನ ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕಿಂತ ಜಾಸ್ತಿಯಾದರೆ ಅದು ಮನುಷ್ಯನ ಏಕಾಂತವನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ...
ಮತ್ತೊಂದು ವಿಷಯ ನಾನು ಗ್ರೂಪಿನಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿದ್ದು... 19 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತುಂಬಾ ಸೈಲೆಂಟ್ ಇದ್ದವರೆಲ್ಲ ಈಗ ತುಂಬ ಮಾತನಾಡಲು ಕಲಿತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಮೌನಿಗಳಾಗಿದ್ದವರು ಈಗ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗದ ಹಾಗೆ ಇದ್ದವರೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಈಗ ಸಂಕೋಚ ಕಳೆದು ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟ.... ಹಾಗಾಗಿ ಇಂತಹ ಒಂದು ಗ್ರೂಪಿನ ವೇದಿಕೆ ಹಲವರಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ಸಂದರ್ಭ ದೊರಕಿದೆ ಎಂಬುದೇ ಸಂತೋಷ...
-ಕೆಎಂ.
0 Comments